Κατά την εξορία, το πλοίο που μεταφέρει τον εξόριστο αυτοκράτορα, σταματά στο λιμάνι της Αμάστριδος για να παραμείνει επί δύο ολόκληρες μέρες. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ρίχνει ένα βλέμμα στο βάθος του Ευξείνου Πόντου και διακρίνοντας μια μικρή νησίδα, ζητά πληροφορίες γι' αυτή. Του λέγουν πως σ' αυτή τη νησίδα, που είναι σκέτος βράχος, ασκητεύει ένας άγιος ερημίτης Πόντιος, καταγόμενος απ' την Αμάστριδα, παλαιότερα λεγομένη Σήσαμα, ηλικίας μάλιστα 45 ετών. Του λέγουν ακόμα πως ο άγιος αυτός ασκητής, έχει λάβει απ' τον Θεό το θαυματουργικό και προφητικό χάρισμα.

Ο εξόριστος αυτοκράτορας παρακαλεί να τον οδηγήσουν εκεί, για να επισκεφθεί τον όσιο, έστω για λίγο.

Ευλόγησέ με τίμιε Γέροντα τον αδικημένο, τον εξορισμένο, τον κατατρεγμένο αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Ο ασκητής τον ευλογεί και του λέγει.

Δικαίως σε τιμώρησε ο Κύριος για το παράφορο του χαρακτήρος σου. Μάθε όποιος διοικεί ψυχές πρέπει να είναι όχι μόνο πολυόμματος, αλλά και υπομονετικός και πράος και μακρόθυμος, να ανέχεται δε τα ελαττώματα των υπηκόων του, όπως θέλει κι' αυτός να δέχονται εκείνοι τα δικά του.

Επειδή όμως υπήρξες αυτοκράτορας Ορθοδοξώτατος και επί της βασιλείας σου δεν άφησες να επωασθεί κανένα μικρόβιο Αιρέσεως, γι' αυτό και ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έπειτα από θλίψεις μιας δεκαετίας, θα φορέσει στο κεφάλι σου και πάλι στο στέμμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ο ξεπεσμένος αυτοκράτορας, που ως τώρα περίμενε τον θάνατό του, ζωογονείται, αναστενάζει, βλέποντας δε με τα μάτια της ελπίδος ν' ανατέλλει έστω κι' απ' τα βάθη του ορίζοντος ο ήλιος της αυτοκρατορίας του, χαμογελά και κύμα ευγνωμοσύνης πλημμυρίζει την ψυχή του. Μέσα του παίρνει μια απόφαση, που δεν θα την φανερώσει ποτέ, ώσπου να πραγματοποιηθεί η πρόρρησης. Αν πράγματι ξανανακτήσει τον αυτοκρατορικό θρόνο, θα ψηφίσει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τούτον τον άσημο Πόντιο ασκητή.

Και τα δέκα χρόνια της εξορίας κυλούν αργά-αργά. Με τη συμμαχία των Βουλγάρων κάποια μέρα του Μάη του 705 μ.Χ., επανέρχεται ο Ιουστινιανός στην Κωνσταντινούπολη, ως αυτοκράτορας κραταιός και ισχυρός.

Η υποδοχή που του γίνεται απ' τον Λαό, είναι ανεκδιήγητη γιατί ο Βυζαντινός Λαός τον αγαπά, τον θέλει γι' αυτό προηγουμένως με στάση διώχνει τον αυτοκράτορα Φιλιππικό, που είχε αρπάξει δυναστικώς τον θρόνο.

Έτσι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός εξορίζει τον Αιρετικό Πατριάρχη Ιωάννη ένθεο ομόφρονα του Φιλιππικού κι' ανεβάζει στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως τον Πόντιο ασκητή Κύρο.

Ο Κύρος ως Πατριάρχης διαπρέπει, εξυψώνει το κύρος της Εκκλησίας στο γόητρο που είχε πρώτα, ενώνει τον διαχωρισμένο λαό, δείχνει μεγάλη αγάπη στο Μοναχικό Τάγμα και γίνεται αναδιοργανωτής των ανδρικών και γυναικείων Μοναστηρίων. Έχοντας δε στο πλευρό του τους Μοναχούς, χτυπά κατακέφαλα τη Λατινική Αίρεση του καταραμένου Φιλιόκβε του Πάπα, που μόλις αρχίζει να παρουσιάζει το κεφάλι της.

Αφού περνούν έξι χρόνια ο Αιρετικός αυτοκράτορας Φιλιππικός κατορθώνει με τον σπαθάριο του Ηλία και δολοφονεί τον Ιουστινιανό μαζί με τον γιό του Τιβέριο και μόλις ανεβαίνει πάλι στον θρόνο του Βυζαντίου εξορίζει αμέσως τον Κύρο κι' επαναφέρει στον Πατριαρχικό θρόνο τον Αιρετικό φίλο του Ιωάννη τον Έκτο. Τον Κύρο περιορίζει στο Μοναστήρι της Χώρας, έξω απ' τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.

Στο Μοναστήρι της Χώρας ο άγιος Κύρος ζει για ακόμη τέσσερα χρόνια με ασκητικό και ισάγγελο βίο, δείχνοντας το Μοναχικό παράδειγμα της αγιότητος, στους Μοναχούς.

Μετά από μία σύντομη αδιαθεσία κοιμήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του έτους 715 σε ηλικία 65 ετών.