ΟΣΙΟΣ ΠΟΥΠΛΙΟΣ.
25 Ιανουαρίου 228-308 μ.Χ. 80 Ετών
Στη Ζεύγμα (ή Ζεύγματα ή Απάμεια) την παραμυθένια και ωραιότατη πόλη της παραμεθορίου Βυζαντινής αυτοκρατορίας γεννιέται στις 8 Ιανουαρίου του έτους 288 μ.Χ. ένα αγόρι χριστιανών γονέων, που του δίνουν το όνομα Πούπλιος.
Η Ζεύγμα είναι μια μυθική πόλη της Ποντιακής Αρμενίας, που συνορεύει με την Ούρφα, δηλαδή την Έδεσσα και την Απάμεια του Πόντου. Χτίστηκε επτά αιώνες πρό Χριστού από τον Μακεδόνα βασιλέα Σέλευκο. Ο Μακεδόνας Σέλευκος έχτισε τη Ζεύγμα με κάστρο ισχυρό, το οποίο καταστράφηκε από τους Πέρσες και το οποίο ανοικοδομήθηκε αργότερα από τον Ιουστινιανό Α΄ τον Μέγα αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Η Ζεύγμα δεσπόζει στις όχθες του Ευφράτη, με τις δύο παμμεγέθεις γέφυρές της, που ενώνουν το Βυζαντινό Κράτος με την Μεσοποταμία και τις οποίες γέφυρες έχτισε από την αρχή ο Μακεδόνας ιδρυτής βασιλεύς Σέλευκος. Ο ίδιος κτήτορας χάρισε και στην πόλη το όνομα Ζεύγμα, που στην κυριολεξία σημαίνει πόλη ενωτική δύο κόσμων της απεραντωσύνης.
Το αγόρι, λοιπόν, αυτό ο Πούπλιος, με πέντε αδελφές μεγαλύτερες, πρόκειται να αναδειχθεί Μέγας ασκητής της Εκκλησίας, να τιμήσει δε τον μοναχικό βίο όσο ο Μέγας Αντώνιος.
Μεγαλώνει σιγά-σιγά ο μικρός Πούπλιος ζώντας βίο αγνό, υπάκουο, ταπεινό και χριστιανικό.
Κάποιο βράδυ του Αυγούστου που ξημερώνει η γιορτή της Θεοτόκου του έτους 245 μ.Χ., ο δεκαεπτάχρονος Πούπλιος χωρίς να εμπιστευθεί το μυστικό του σε κανένα, παίρνει ένα δισάκι με ψωμί και νερό, ανοίγει μέσα στα σκοτεινά την πόρτα του σπιτιού του και φεύγει. Πηγαίνει να για να ζήσει κατά τον πόθο του βίο ασκητικό, όπου ήθελε τον οδηγήσει τον Πνεύμα του Θεού.
Αφού βγαίνει έξω από την Ζεύγμα, διασχίζει την απέραντη πεδιάδα του Ραζουαΐν κι' αφού αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι της νύχτας, φθάνει στο φοβερότερο δάσος του Πόντου, το Νεσεμπίν με τα πανύψηλα έλατα, που είναι τόσο πυκνά, ώστε σε μεριές-μεριές δεν χωρά να περάσει ούτε ανθρώπινο σώμα. Την επομένη μόλις η χαραυγή ξυπνά, αρχίζει να περπατά με βήμα γρήγορο. Στο νου του έχει βάλει να φθάσει σε μια τέτοια ερημιά, που να έχει μεν νερό, να 'ναι δε απόκοσμη, ώστε να αφοσιωθεί στη λατρεία του Θεού, χωρίς ποτέ να μπορέσει άνθρωπος να τον δει. Καθώς βαδίζει κατά το δειλινό της ημέρας αυτής, αντικρύζει από μακρυά την πόλη Σεβερέκ, χωμένη μέσα στο πράσινο με τα απέραντα παρχάρια. Αυτή η πόλη που έχει Βυζαντινή διοίκηση και αξιόλογο στρατό της αυτοκρατορίας, που στέκεται φρουρός των συνόρων, είναι η πλουσιώτερη πόλη σε γαιάνθρακες, σε χρυσό, σε άργυρο και χαλκό.
Έτσι περπατώντας και σταθμεύοντας πότε στα δάση, πότε στις κουφάλες των δένδρων, πότε σε βράχους, πότε φιλοξενούμενος σε καμιά στάνη, από όπου εφοδιάζεται λίγο ψωμί, προχωρεί πάντα με προσανατολισμό τον ποταμό Ευφράτη.
Θα έχει βαδίσει περί τις τριανταπέντε μέρες, όταν ξαφνικά αντικρύζει τα χωριά της πόλεως Άργανα, που είναι μια πόλη χτισμένη σε μια όμορφη πλαγιά του βουνού Μπουγιάν στα δυτικά του Ευφράτη.
Αίφνης, ενώ περπατά αδιάκοπα, κάποια στιγμή περασμένο το μεσημέρι, βρίσκεται στους πρόποδες ενός λοφίσκου. Χαμογελά από ψυχική ευχαρίστηση κι' αρχίζει να ανηφορίζει τον καταπράσινο λοφίσκο, που είναι κατάσπαρτος από μενεξέδες και κάτασπρες μαργαρίτες. Σ' αυτόν τον παραδεισένιο τόπο ο Πούπλιος αρχίζει να μαζεύει πέτρες, να ζυμώνει λάσπη και με εργαλεία που φτιάχνει με τα χέρια του όλο και προχωρεί προς την οικοδομή ενός μικρού κελιού.
Και τα χρόνια περνούν το ένα ύστερα απ' το άλλο, ώσπου ο Πούπλιος μπαίνει πια στο πεντηκοστό έτος της ζωής του. Στον ιερό τόπο που τον οδήγησε η Κυρία Θεοτόκος, έχει χτιστεί ωραιότατο Μοναστήρι με τρεις Εκκλησίες, με εκατό κελιά αναλόγως της αδελφότητος, με μαγειρειό, με φούρνο, με καλλιγραφείο, που καλλιγραφούνται απ' τους αδελφούς της Μονής το Ιερό Ευαγγέλιο, οι Απόστολοι, οι βίοι των οσίων, τα μαρτυρολόγια των Μαρτύρων, οι διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων. Στο Μοναστήρι υπάρχουν κήποι και περιβόλια, που ποτίζονται απ' τους Μοναχούς με το νερό του Ευφράτη. Έχουν και βόδια για να οργώνουν τα λειβάδια, μεταβάλλοντας αυτά σε γόνιμα χωράφια, για το σιτάρι και τα όσπρια του Μοναστηριού.
Και η πνευματική ζωή της αδελφότητος σκληρή μεν και αυστηρή, γλυκιά όμως και χαρούμενη, προάγει τις ψυχές όλο και περισσότερο στην αρετή. Ο τρόπος της ζωής τους της μοναχικής είναι τέτοιος, που οι Μοναχοί που ζουν εκεί πρέπει να αγιάσουν ή να φύγουν, γιατί ο Ηγούμενος Πούπλιος μέσον όρο στη Μοναχική αρετή δεν παραδέχεται.
Τα χρόνια σαν νήμα που όλο τυλίγεται στο κουβάρι, τρέχουν και κυλούν, ως ότου φθάνει η παραμονή της 25 Ιανουαρίου του 308 μ.Χ.
Ο Ηγούμενος και ιδρυτής της Μονής της πόλεως Σεβερέκ, της Ποντιακής πόλεως της Αρμενίας, κείτεται ασθενής στην ασκητική στρωμνή του, όπου και αφήνει τις τελευταίες υποθήκες και συμβουλές στα τέκνα του, τα οποία κυριολεκτικά τον λατρεύουν. Στη συνέχεια ο Ηγούμενος Πούπλιος δίνει την ευχή του στα τέκνα του, τα αποχαιρετά και φεύγει για την άλλη ζωή. Εκεί θα τα περιμένει.
Η οσία κοίμηση του οσίου πατρός ημών Πουπλίου, ακολούθησε στις 25 Ιανουαρίου του 308 μ.Χ. σε ηλικία 80 ετών.
Λιγότερα