ΟΣΙΟΣ ΑΦΡΑΑΤΗΣ.

Τα παιδιά μένουν ορφανά. Ο Αφραάτης αναλαμβάνει την ευθύνη της προστασίας όλων των αδελφών του, αφήνοντας στους τρεις μεγαλύτερους την φροντίδα των λίγων χωραφιών, που τους άφηκε ο πατέρας τους. Μα οι δύο απ' αυτούς κάποια μέρα σηκώνονται και φεύγουν στη γειτονική Περσία σε κάποιο θείο τους για να πιάσουν δουλειά. Έτσι ο Αφραάτης μένει μόνος με ένα μεγαλύτερο, αλλά οκνηρό αδελφό και εννέα μικρότερα απ' αυτόν.

Είναι νύχτα του Φλεβάρη του 315 μ.Χ. Όλα τα παιδιά έχουν μαζευθεί γύρω απ' το τζάκι με τ' αναμμένα κούτσουρα για να ζεσταθούν.

Κάποιο χτύπημα της εξώθυρας τρομάζει τα μικρά. Ποιός άραγε να θυμήθηκε τούτα τα δυστυχισμένα ύστερα από τέσσερις μήνες ορφάνιας και ερημιάς.

Ο Αφραάτης ανοίγει την πόρτα και βλέπει μπροστά του έναν άνθρωπο με παράξενη ενδυμασία. Ποιός είσαι; τον ρωτά. Εγώ ο θείος σου Ακεψιμάς, ο εξάδελφος του πατέρα σας.

Ο αββάς Ακεψιμάς, ο μέγας ερημίτης του Πόντου, πλησιάζει κοντήτερα τον Αφραάτη και του λέγει σιγά-σιγά. Παιδί μου, με έστειλε ο Χριστός μας απόψε εδώ, για να σε πάρω και να σε οδηγήσω κοντά Του.

Κοντά Του; απορεί ο Αφραάτης κοιτάζοντάς τον με λοξό μάτι.

Ναι, κοντά Του, γιατί σ' αγαπά πολύ και θέλει να σε κάνει παιδί Του.

Δεν μπορώ θείο να φύγω από δω, γιατί έχω να προστατέψω όλα τ' αδελφάκια μου που είναι ορφανά. Τότε μόνο θα πήγαινα κοντά στον Χριστό, αν έπαιρνα όλα τ' αδελφάκια μου ακόμα και τον μεγαλύτερό μου.

Άκουσε καλό μου παιδί τι συμβαίνει, είσαι γνωστικός και θα στα διηγηθώ λεπτομερώς. Μια βραδυά ενώ προσευχόμουν στον Θεό μου Ιησού Χριστό, βλέπω μπροστά μου ένα Άγγελο με χρυσά φτερά και χρυσή ζώνη. Τόση λάμψη είχε το πρόσωπό του, ώστε το σκοτεινό μου κελί φωτίστηκε σαν να ήταν μέρα. Στο πλευρό του ο Άγγελος είχε ένα αγόρι στη δική σου ηλικία, με τη δική σου μορφή, που κρατούσε στο χέρι ένα χρυσό σταυρό. Μου λέγει ο Άγγελος. Ακεψιμά, τούτο το παιδί ζητά από σένα ο Χριστός, να το οδηγήσεις στον δρόμο τον Μοναχικό, που φέρνει στη θύρα του Παραδείσου. Και που θα εύρω το παιδί αυτό εγώ που κατοικώ σ' αυτή την έρημο μόνος; Ρωτώ. Θα πας στο χωριό σου νύχτα, θα χτυπήσεις τη θύρα του σπιτιού που μεγάλωσες και θα το βρεις εκεί. Πάρτο και οδήγησέ το στην έρημο, γιατί θα γίνει σκεύος εκλογής. Ήλθα λοιπόν Αφραάτιε κι' ελπίζω στον Ιησού Χριστό να του υπακούσωμε κι' οι δύο.

Και τ' αδελφάκια μου; ρωτά με φανερή απόγνωση ο δωδεκάχρονος Αφραάτης.

Τ' αδελφάκια σου θα τα προστατέψει ο Ιησούς Χριστός. Αύριο πρωΐ θα καλέσω εγώ τον αδελφό μου και θείο σας, αυτός είναι βαθύπλουτος, είναι καλός, είναι άτεκνος. Θα τα πάρει όλα στο αρχοντικό του και θα τα κάνει δικά του παιδιά, αρκεί συ να υπακούσεις στο πρόσταγμα του Ιησού Χριστού.

Την επομένη ο κατά σάρκα αδελφός του Ασκητού Ακεψιμά, παραλαβαίνει όλα τα αδελφάκια του Αφραάτη και εκείνος ακολουθεί τον Μέγα ερημίτη Ακεψιμά στην έρημο του Ταύρου, μέσα στις βαθύτερες σκοτεινές και ανήλιες χαράδρες του. Εδώ θα μείνει σ' όλη του τη ζωή, εδώ θα καλογερέψει, εδώ θα φθάσει στα ύψη της αγιότητος, της προφητείας, της θαυματουργίας και της οσιότητος.

Ο Ασκητής Ακεψιμάς τέλειος διδάσκαλος της αρετής, γίνεται οδηγός άριστος στο ασκητικό στάδιο, που διανύει ο υποτακτικός του Αφραάτης. Έπειτα από παρέλευση εικοσιπέντε ετών, όταν ο Αφραάτης φθάνει στο τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του, περί το 340 μ.Χ. ο Ακεψιμάς φεύγει από την παρούσα ζωή στις 29 Ιανουαρίου και τον αφήνει μόνο. Ο Αφραάτης εξακολουθεί να ζει με μεγάλη αυταπάρνηση και σκληρότητα.

Και τα χρόνια περνούν. Ο Όσιος Αφραάτης έχει πενήντα χρόνια, αφότου έφυγε απ' τον κόσμο και ασκήτεψε. Κάποια μέρα τα εκκλησιαστικά μεταβάλλονται για τον Πόντο, γιατί ανεβαίνει στον θρόνο του Βυζαντίου ο Ουάλης ο Φλάβιος, θερμός υπερασπιστής της Αιρέσεως του Αρείου. Μόλις λοιπόν το 365 ανακηρύττεται αυτοκράτορας, ευθύς αμέσως, αρχίζει τον διωγμό κατά των Ορθοδόξων. Τους Ορθόδοξους Επισκόπους, Πατριάρχες, Ηγουμένους, κληρικούς τους εξορίζει, τους φυλακίζει, τους τυφλώνει και τους φονεύει με σκληρά βασανιστήρια.

Όταν ο αυτοκράτορας εκστρατεύει κατά των Περσών και περνώντας απ' την Αντιόχεια του Πόντου θυμάται τους χριστιανούς και επισκέπτεται το περίφημο Μοναστήρι της Αντιοχείας του Ταύρου την Αγία Τριάδα όπου μένουν Μοναχοί, Ορθόδοξοι, αγωνιζόμενοι κατά του Αρειανισμού. Έχει ακούσει πως σ' αυτό το Μοναστήρι μονάζει κι' ένας άγιος θαυματουργός ο Αφραάτης με το προορατικό χάρισμα. Καυτευθύνεται λοιπόν προς τα εκεί. Λέγει στον Ηγούμενο.

Ηγούμενε ήλθα για δύο λόγους. Πρώτον να επαινέσω το Μοναστήρι σου για τη φήμη του, δεύτερον να υπογράψεις πως ο Χριστός είναι κτίσμα, όπως διδάσκει ο σοφός Άρειος.

Ο Ηγούμενος με σταθερή φωνή απαντά.

Τον έπαινό σου απορρίπτομε εμείς οι Μοναχοί και καταφρονούμε γιατί οι άγιοι πατέρες λέγουν πως όποιος επαινεί τον Μοναχό τον παραδίδει στον διάβολο. Όσο για το άλλο σε βεβαιώνω ότι και οι εκατό είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε στην ομολογία, ότι ο Χριστός μας είναι Θεός αληθινός, όχι κτίσμα όπως φλυαρεί ο βλάσφημος και διαβολικός Άρειος.

Τα λόγια αυτά εξαγριώνουν πολύ τον Αρειόφρονα Ουάλη, κι' αφού προστάζει τον στρατηγό του Ανθέμιο, του λέγει. Στρατηγέ μου θέλω να δώσεις εντολή στους στρατιώτες να κάψουν το Μοναστήρι μαζί με τους καλόγηρους.

Ο Ανθέμιος πρώτος βάζει φωτιά στο Μοναστήρι, μαζί δε μ' αυτό καίγονται και οι Μοναχοί, εκτός απ' τον Αφραάτη κι' άλλους οκτώ.

Μετά από δύο χρόνια ο αυτοκράτορας επιστρέφει νικητής από την Περσία και διέρχεται από την Αντιόχεια όπου ξανασυναντά τον Αφραάτη.

Ανθέμιε στρατηγέ μου, χάρισε στον Αφραάτη τούτο το πολύτιμο Περσικό λάφυρο που φέραμε από την Περσία κι' έχει μεγάλη αξία.

Άναξ, του λέγει ο Αφραάτης, σε μένα δεν χρειάζονται Περσικά λάφυρα, εκείνο που μου χρειάζεται είναι να επαναφέρεις από την εξορία τους Ορθόδοξους Μοναχούς, Επισκόπους και Πατριάρχες, πρώτον απ' όλους τον αγιώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μέγα Αθανάσιο.

Καλόγερε, του απαντά ο Ουάλης, η θέση σου δεν είναι μέσα στις αγορές της Αντιοχείας αλλά στα φαράγγια του Ταύρου. Φύγε από δω το συντομότερο, μη χρησιμοποιήσω το ξίφος.

Δεν καιγόσουν και σύ τότε, κάνει ο αυτοκράτορας νευριασμένος.

Ο Ουάλης αναχωρεί απ' την Αντιόχεια αφήνοντας ελεύθερο τον Όσιο καθώς κι' όλο τον Χριστιανικό λαό. Μετά από δύο μήνες ο Ουάλης δολοφονείται, ο δε Ανθέμιος καίγεται μέσα στο λουτρό καθώς πλένεται.

Τώρα η ελευθερία και η γαλήνη επανέρχεται στην Εκκλησία του Πόντου.

Έτσι ο ισαπόστολος του Χριστού Αφραάτης γυρίζει στην ερημιά του και κλείνεται στο πρώτο ασκηταριό του, ζώντας βίο άσαρκο και ισάγγελο έως στις 29 Ιανουαρίου του 370 όπου και κοιμήθηκε σε ηλικία εβδομήκοντα ετών.

Λιγότερα